Ik sta te trappelen van ongeduld. De hele zomer heb ik ernaar uitgekeken en nu mag ik dan eindelijk starten met mijn opleiding aan de School voor Zijnsoriëntatie, waar ik een bijzondere vorm van bewustzijnstraining en persoonlijke ontwikkeling ga volgen. Samen met een groep van maar liefst negenendertig gecommitteerde mensen begin ik aan het studiejaar. Sommige deelnemers hebben wat moeite met de groepsgrootte, maar ik denk meteen: “Wauw! Wat geweldig dat zoveel mensen zichzelf willen ontplooien en verlichten!”

Mijn dappere vriendin

Bijzonder is het dat mijn vriendin en collega-massagetherapeut samen met mij dit avontuur aangaat. Ik bewonder haar om hoe zij in het leven staat. Tien jaar geleden – ze was toen 37, getrouwd, moeder van twee kinderen en werkend in de zorg – werd ze in drie weken tijd plotseling zo goed als blind. Haar hele leven kwam letterlijk en figuurlijk tot stilstand. Tijdens de intense verwerkingsperiode die volgde heeft zij, onder andere dankzij holistische massagetherapie en het drinken van pure aloë vera, langzaam de kracht hervonden om haar leven opnieuw vorm te geven. Ze zegt dat ze nu meer ‘ziet’ dan ooit. Zij is iemand die me leert dat, wat het leven je ook voor de voeten werpt, jij zelf in de hand hebt op welke manier je ermee omgaat.

Waarom ben ik hier?

De eerste opleidingsdag is begonnen. Tijdens een kennismakingsoefening in tweetallen stellen we elkaar om de beurt drie vragen: “Waarom ben je hier?” “Waar hoop je op?” en “Wat wil je graag ‘leven’?” Daaropvolgend wordt ons gevraagd te gaan staan en om de beurt uit te spreken tegenover de groep waarom we voor deze opleiding hebben gekozen. Erg spannend.

“Ik ben hier om in contact te zijn met mijn vrije aard en om anderen daartoe ook uit te nodigen. NU zijn met wat er is. Altijd thuis, waar ik ook ben.” Bij het uitspreken van mijn motivatie ga ik spontaan stralen, er borrelt een lach in me naar boven. Wat een vrolijke reactie roept dat op in de groep. Hierdoor voelt het alsof mijn woorden nog meer gaan resoneren. Wauw, delen is groeien. Met plezier! Nadat ieder zijn intentie heeft uitgesproken, voelt het echt alsof het voorbestemd is dat wij samen als groep het pad opgaan van ‘verlichte levenskunst’.

Mijn vriendin danst niet mee

Die middag gebeurt er iets wat me aan het denken zet. Na de lunchpauze komen mijn vriendin en ik te laat binnen, iedereen is aan het dansen. Als vanzelf ga ik op in de menigte. De muziek spreekt me aan en het bewegen gaat vanzelf, ik geniet. Maar dan zie ik mijn vriendin verstijfd in een hoek staan. Ik merk het op en vind het knap van haar dat ze bij zichzelf blijft en helemaal niet meebeweegt. Iedereen ervaart alles anders, ieder mens staat op zichzelf. En toch gaan we dit avontuur aan in gezamenlijkheid. Wat een rijkdom.

Twee totaal verschillende ervaringen

Als we na afloop naar de trein lopen, vertelt mijn vriendin hoe rot ze zich vandaag heeft gevoeld. Ze had geen enkel referentiepunt en was totaal verloren toen we na de lunch de ruimte met dansende mensen binnenkwamen. Ook het maken van tweetallen vond ze afschuwelijk, het eerste contact leg je toch met je ogen, ze bleef steeds alleen over. Ik vraag haar waarom ze niet aan de anderen verteld heeft dat ze bijna niets kan zien, zodat mensen er rekening mee kunnen houden. Ze komt best zelfverzekerd over en niemand heeft in de gaten dat ze bijna blind is. “Ik wil geen uitzondering zijn, niet anders zijn,” is haar antwoord. Dat wil ik respecteren, en het maakt mij ook weer bewust van het feit hoe moeilijk het moet zijn als je nauwelijks iets kunt zien. Het is best een schok te beseffen dat zij zich zo verlaten heeft gevoeld, terwijl ik vrij en blij was en zo genoten heb. Het kon dus allemaal naast elkaar bestaan.

Ik breng mijn vriendin naar de trein en we nemen liefdevol afscheid.

Ik huil van geluk

Ook de tweede dag wordt er veel gedeeld. Ieder mens in deze groep is uniek, met zijn eigen levensgeschiedenis. Ook nu valt me weer op hoe verschillend we alles ervaren, en tegelijkertijd zo eensgezind zijn in ons doel: verlichting leven. Heel fijn is het dat mijn vriendin nu de moed heeft om te vertellen over haar verdrietige ervaring van de eerste dag. Iedereen is merkbaar geraakt en één en al bereid haar te ondersteunen. Niet vanuit medelijden, maar vanuit bewondering voor haar kracht.

Als we weer gaan dansen, ga ik helemaal op in de muziek. Golven van levensenergie stromen door me heen. Ik huil van geluk, omdat ik voel dat verlichting mogelijk is. Er is zo veel liefde en vreugde aanwezig in de ruimte, ik ben zo dankbaar! Ook mijn vriendin danst mee, ik kus haar handen en ze fluistert in mijn oor dat ik één en al licht ben. Ik gloei, ik straal.

En dit is nog maar het begin!

Ik ben heel blij met deze nieuwe stap op mijn pad als holistisch massagetherapeut en wil dit feit graag met jou vieren. Daarom geldt de gehele herfst de volgende aanbieding: Voetreflexzone massagebehandeling nu voor 50 euro. Maak een afspraak door hier te klikken.